Post Description

Nederland Zingt op Zondag 6 februari 2011

Ds. Arie van der Veer ontmoet Minella van Bergeijk. Samen met haar man geeft ze een cursus als voorbereiding op het huwelijk.

Ds. Van der Veer schrijft:

Liefde maakt heel

Het geld was op. En er was geen familie om haar te helpen. Anne, een Columbiaanse vrouw, kon niet langer voor haar beide kinderen zorgen. Haar kleinste, een meisje van een paar maanden was zeer ernstig ziek.

Ten einde raad is Anne naar een kerk gegaan. Daar heeft ze voor haar kinderen gebeden. Toen ze de kerk uitliep, kwam ze iemand tegen, die haar naar een kindertehuis verwees. Het was een kwestie van leven of dood. Als er niet snel ingegrepen werd, zou haar kleintje sterven.

Nu ruim dertig jaar later ontmoette ik dat kleine meisje van toen. Ze woont in Nederland, is getrouwd en is moeder van drie kinderen. Over een paar maanden zal zij in Colombia haar moeder ontmoeten.

Moeder en dochter zullen worden herenigd.
Ze zien er allebei vreselijk naar uit.

Minella is een echte Nederlandse geworden. Ze zal straks de taal van haar moeder niet verstaan. Toch was er al die jaren dat zij niet wist wie haar moeder was, en moeder niet wist waar haar dochter gebleven was, een diep verlangen naar elkaar. Minella houdt heel veel van haar Nederlandse vader en moeder. Maar steeds was ze op zoek naar de wortels van haar leven. Die heeft ze nu gevonden!

Ik sprak met Minella.
Over haar leven maar ook over haar inzet om samen met haar man die mensen te helpen die verlangen naar een duurzame relatie. Juist nu zij haar moeder gevonden heeft, is Minella nog completer geworden en voelt zich in staat om liefde te delen en aan anderen voor te leven wat het grote belang is van een blijvende relatie.

Kijk naar dit levensverhaal van een vrouw, die samen met haar man ervaren heeft dat liefde heel maakt.

-----------------------------------------

Nederland Zingt op Zondag 13 februari 2011

Ds. Arie van der Veer ontmoet orthopedagoog Bert Reinds.

Ds. Van der Veer schrijft:

Zijn mailadres is heel apart: bertreinds@meandmyhouse. Als je de Bijbel niet kent, snap je het niet. Laat mij de achtergrond vertellen.

Op een dag nam de opvolger van Mozes, Jozua, afscheid van het volk Israël. Het land Kanaän was veroverd. Elke stam had zijn eigen plekje. Eindelijk had Israël zijn bestemming gevonden.

Bij zijn afscheid riep Jozua de stammen op in dit nieuwe land God, die hen uit Egypte bevrijdde, te blijven dienen. Hij beloofde, dat zijn geslacht het voorbeeld zou geven: 'Ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen.'

Het is wel pretentieus als je dat overneemt. Als je het niet niet een keer schrijft of in een toespraak zegt, maar koppelt aan je mailadres. Honderden keren wordt dat zo elke week herhaald en gelezen.

Toch heeft Bert Reinds bewust daarvoor gekozen. Omdat het zijn verlangen is. Maar óók omdat zijn levensverhaal niet het verhaal is van iemand die dat dienen van God altijd zo goed heeft gedaan. God bracht een keer in zijn leven toen hij 20 jaar was. Maar vanaf dat moment was het wel zijn diep verlangen om God in alles te dienen.

Het bleef toen hij trouwde. Het bleef, toen hij en zijn vrouw Willemien vijf kinderen kregen. Het verlangen is er nog altijd als hij wekelijks als hulpverlener vele mensen spreekt. Ieder mag het weten. Samen willen zij God dienen. Een open gezin zijn dat God dient.

Bert is orthopedagoog, publicist, spreker en schrijver. Een professional. Toch is het diepste geheim van zijn kunde niet zijn kennis en jarenlange ervaring. Die blijft hij putten uit een dagelijks leven en een dagelijkse wandel met God.

Hij wil anderen daarin doen delen.
Meandmyhouse!

Kijk en luister naar het levensverhaal van deze hulpverlener.

-----------------------------------------

Nederland Zingt op Zondag 20 februari 2011

Ds. Arie van der Veer gaat op bezoek bij Jolanda Klapwijk in Amsterdam.

Ds. Van der Veer schrijft:

Samen-leven

In een oud, historisch gebouw in hartje Amsterdam delen een kleine twintig mensen hun leven.

Samen-leven is hun parool.

Als het nodig is, staat de een klaar voor de ander. Voel je je alleen, dan is er altijd wel iemand, die met jou een kopje koffie wil drinken. Als je bij een ander aanklopt is de deur nooit gesloten.

Samen-leven in woongroep Hodshonhof is geen verplichting.
Heb je zin een poosje gewoon jezelf te zijn, dan kan dat. Je hoeft niet naar de gezamenlijke maaltijd. Maar er staat altijd een bord voor je klaar.

Over heel Nederland vind je van die woongroepen. In het Nederland van nu is daar blijkbaar behoefte aan. Natuurlijk vindt iedereen, die volwassen is geworden, het geweldig om een eigen huis, een eigen plek te hebben. Maar soms is die stap te groot. Er zijn nogal wat jongeren die een moeilijke jeugd hebben gehad.

Voor hen en voor anderen is daar dan die tussenstap. Een woongroep als een opstap naar het zelfstandig leven in onze vaak zo harde en verzakelijkte maatschappij.

In de woongroep Hodshonhof in Amsterdam maakte ik kennis met een jong echtpaar. Friso en Jolanda zijn kernbewoners van de woongroep. Het was hun droom er voor anderen te mogen zijn.

Ze wonen niet in een nieuwbouwwoning, met een voor en achtertuin, keurig afgeschermd voor de buren. Met hun vier kinderen hebben ze een paar kamers. Te klein eigenlijk voor zo'n gezin. Maar niet te klein om er die anderen te ontvangen en voor hen te zijn.